Wilfried de Jong is naast Rotterdammer, theatermaker en televisiepresentator ook schrijver. Hij schrijft columns en sportverhalen en heeft een aantal bundels met korte verhalen op zijn naam staan. Schwung uit 2023 bevat tien verhalen en een blues, zoals op het mooie omslag staat vermeld. De hoofdpersoon in de meeste verhalen is een man die veel wegheeft van Wilfried de Jong.
In de meeste verhalen draait het om een bijzondere ontmoeting. Meteen in het eerste verhaal komt de hoofdpersoon in een Italiaans dorpje bij een vrouw in huis die samen met haar man, die van huis is, geluiden verzamelt. Op de vele cassettebandjes staan bijvoorbeeld zeegeluiden die het stel zelf heeft opgenomen. Er wordt speciaal voor de Nederlandse gast een stukje Noordzee opgezet. Dan wil de vrouw ook de geluiden van hem vastleggen, zijn hartritme, wellicht buikgeluiden en meer. Hij vindt het echter genoeg en verlaat gehaast het huis.
Muziek speelt in veel verhalen een rol. Ontroerend is het verhaal van een ontmoeting met een uitgemergelde muzikant in de Rotterdamse metro. Het verslag van een optreden in de nadagen van Archie Shepp is een ode aan de tenorsaxofonist en in een ander verhaal wordt de contrabas zelf eer aangedaan, evenals de maakster van het instrument. Even liefdevol schrijft hij over de oude Letse cellist Mischa Maisky, die hij dertig jaar geleden had zien optreden in Italië en onlangs in Rotterdam terugzag. Deze verhalen lijken mij autobiografisch. Begrijpelijk is dat er dan vaak een clou ontbreekt, terwijl de verhalen hier wel om vragen. De schrijver houdt van buitenissigheden en van aparte mensen. Hij portretteert deze mensen scherp, maar aan het einde van een verhaal ontbreekt vaak een leuke twist, of komt deze te geforceerd over.
Bij een niet-autobiografisch verhaal over muzikanten in een circus zie je gek genoeg hetzelfde: leuke setting, mooie opbouw, maar de finale is niet goed. De muzikanten worden ontslagen, het is hun laatste avond. Zij besluiten de voorstelling te laten ontsporen en aldus geschied. Verrassend zou zijn als de muzikanten tegen hun verwachting in iets heel anders zouden teweegbrengen. Zo hoopte ik in het openingsverhaal, gezien de goed opgebouwde spanning, op een vreemde ontknoping, maar de man loopt gewoon het huis van de geluidenverzamelaars uit. Waarom wurgt hij de vrouw niet en maakt hier een mooie opname van, die hij achterlaat voor de man, ik verzin maar wat. Ik denk dat Wilfried de Jong moeite heeft met kiezen tussen pure fictie en autobiografie. Desalniettemin is Schwung is een prettig lezende bundel met goed opgebouwde verhalen die kunnen ontroeren en vaak geestig zijn. Ik las het boek in een dag uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten