Stine Jensen – De beloning

 

Stine Jensen is bekend als filosofe. In de populaire reeks Terloops van Van Oorschot schreef zij dit deeltje over haar vaste wandeling op Texel. Twee of drie keer per jaar gaat zij met haar tweelingzus naar het eiland en lopen zij hun rondje, de blauwe route. 

Met haar zus kan zij comfortabel zwijgend wandelen. Het rondje lopen is een routine: steeds hetzelfde maar per seizoen weer anders. Kleine verschillen worden meteen opgemerkt. Er staat een nieuw bankje. Het blijkt geschonken te zijn door een vriendenclub die hier al jaren komt. Bij Jensen gaat onmiddellijk een knop om: zij wil weten wie het zijn en waarom zij het bankje hebben geschonken. Maar meestal is haar gedachteleven tijdens het wandelen vooral mijmeren, bijvoorbeeld over haar voorkeur voor regenachtig weer en de verschillende soorten regenjassen die zij bezit.

 

Het mooiste deel van de wandeling is de beloning, appeltaart. Van jongs af aan zijn het beloningen die haar gaande houden: eerst het werk, het sporten, een wandeling, enzovoorts, en dan pas de beloning. Maar ook na een slechte dag of een mislukking verdien je een beloning. Het is een verslaving. Er zijn filosofen, Stoïcijnen als Seneca en Cicero, die de zelfbeloning afwijzen als zelfbedrog. Tegenover een goede daad hoeft geen dank te staan, tegenover een prestatie geen beloning. Het goede doen is in zichzelf al een beloning. De zussen Jensen zijn meer hedonistisch ingesteld. De appeltaart wordt onder alle omstandigheden genuttigd.

 

Dit deel in de Terloops-reeks is weer een heerlijk boekje om even tussendoor te lezen. Stine Jensen schrijft luchtig en geestig. De zomer is niet haar favoriete seizoen, maar voor het schrijven van dit boekje moest ze ook in de zomer Texel bezoeken, geen straf. De lichte afkeer van de zomer wijt zij aan haar Deense afkomst, waarbij zij verwijst naar de melancholische Scandinavische literatuur, waar de zomer conflicteert met de donkere grondstemming. “In de zomer, als de sneeuw gesmolten is, de meren niet verlaten en de bossen niet meer de ideale plek om een lijk te verbergen, en de dikke laag kleding kan worden afgepeld, tsja, dan moet je weer iets met je lichaam, en met andere mensen.”