Nelleke Noordervliet heeft een huis in Beara, in het zuidwesten van Ierland. In dit deeltje uit de serie Terloops doet zij verslag van haar wandelingen in deze streek. Hier hebben heel lang mensen gewoond, maar het gebied was nooit dichtbevolkt. Op de achterflap staat dat het landschap “alleen op trage wijze doorgrond kan worden. Te voet, dus.” Het levert mooie literaire vergezichten op. Zij ziet het landschap zwanger van betekenis en de ronkende titel doet al vermoeden dat het hier een serieus stuk proza betreft, luchtigheid is ver te zoeken.
Anders dan filosofe Stine Jensen die eerder schreef in deze wandelreeks, geeft Noordervliet je niet de illusie dat zij haar gedachten zomaar laat gaan. Zij is er vooral op uit iets van betekenis te zeggen. Soms zet zij zaken feitelijk en rationeel uiteen: de lengte van de paden die zij volgt of de ouderdom van een huis. Op andere momenten deelt zij filosofische gedachten over het landschap en verwijst dan bijvoorbeeld naar het werk van Robert MacFarlane. Of zij stelt vragen over haar angst die gevoed wordt door haar fantasie. Heel precies weet zij dat ze bepaalde paden met een zekere moeilijkheidsgraad moet mijden.
Het resultaat is niet helemaal aan mij besteed. Ik wil juist over bepaalde zaken meer weten. Zij heeft het over kleine dieren en planten in de berm: welke dieren en planten? En sommige filosofische uitweidingen, soms uitmondend in clichés zoals dat het landschap ons mensen ziet komen en gaan, had zij voor mij achterwege kunnen laten. Dat zij stilstaat bij de tragische Ierse geschiedenis en de grote Ierse schrijvers is wel terecht.
Flauw is de omkering van haar redenering over haar eigen angst in verband met een teveel aan fantasie. Sterke jonge mannen die gevaarlijke rotswanden beklimmen zouden geen vrees kennen omdat zij geen fantasie hebben. Heldendom noemt zij een gebrek aan voorstellingsvermogen. Misschien had zij die jongemannen even achterna moeten klimmen om hen persoonlijk te vragen wat hen drijft?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten