Myrthe v/d Meer schreef eerder de bestsellers Paaz en Up, waarin de hoofdpersoon na een burn-out opgenomen wordt in een psychiatrische inrichting. Myrthe v/d Meer schreef deze romans op basis van haar eigen ervaringen. Dit geldt ook voor haar nieuwste roman De wetten van Alex. In 2012 kreeg de auteur de diagnose autisme. De hoofdpersoon Alex Zee verricht zoöarcheologische onderzoek aan een wetenschappelijk instituut en mijdt andere mensen het liefst zoveel mogelijk. Voor het aangaan van ingewikkelde sociale contacten stelt zij regels op hoe zij zich moet gedragen; deze regels bieden haar houvast en bescherming. Haar leven komt volledig op zijn kop te staan als zij onverwachts een hond te verzorgen krijgt. Bovendien ligt haar moeder in het ziekenhuis, komt er een nieuwe collega op haar kamer en heeft haar zus allerlei persoonlijke besognes.
Dat Alex Zee autisme heeft is voor de lezer vrij snel duidelijk, maar niet voor de hoofdpersoon. Zij komt hier pas heel laat achter. Alex is heel goed in haar werk, kan uitstekend focussen en maakt van ieder onderwerp een studie, of het nu gaat om hondenschedels, hoe te gedragen tijdens een schoolreünie of hoe je het beste kunt stoppen met roken. Zij rookt wel niet – dat is vreselijk ongezond – maar toch is het goed om te weten hoe je van je verslaving af kunt komen. Ze zegt tevreden te zijn met haar leven waarin alles gaat volgens een vast ritme. Zij houdt een handboek bij waar zij gedragsregels in noteert. Haar baas vindt dat zij wat socialer mag zijn, want wat is er nu zo ingewikkeld om gewoon gezellig mee te borrelen. Hij vraagt haar de hapjes te verzorgen voor een feestje voor haar zwangere collega. Een opdracht die haar in paniek brengt. Ze moet de supermarkt in, keuzes maken welke hapjes gezond zijn, enzovoorts. Het veroorzaakt bijna een hersenstorm in haar hoofd.
Alex heeft moeite zich te richten op dingen die zich niet in haar hoofd bevinden, zoals persoonlijke verhalen van collega’s, verjaardagen van familieleden en namen van mensen. Zij denkt niet als vanzelf aan haar moeder die in het ziekenhuis ligt, nadat zij van de trap was gevallen en een paar uur in het halletje heeft gelegen, een halletje dat Alex met haar deelt. Haar zus verwijt haar dat zij hun moeder nog niet bezocht heeft. Alex belooft het te doen, maar haar wereld wordt ruw verstoord door de komst van een hulphond. Haar moeder verzorgde hulphonden, maar deze zwarte labrador voldeed niet. De eigenares staat zoals afgesproken voor de deur om de hond over te dragen. De moeder van Alex was dit kennelijk vergeten door te geven aan haar. Ze raakt in paniek, maar voelt zich ook gedwongen iets te doen met Billy, die sterk vermagerd is. Ze stort zich op de studie van het juiste voer, neemt de hond mee naar kantoor en negeert hem vooral. Achteraf blijkt dit de juiste benadering te zijn geweest.
Geestig is hoe zij en de hond veel overeenkomsten hebben; beiden houden niet van onverwachte aanrakingen. Alex heeft Billy het hulphondenhesje aan laten houden. Wanneer zij in het ziekenhuis zijn probeert een meisje Billy te aaien. ’Ik wijs naar het knalblauwe hesje en kijk van moeder naar kind. ‘Hier staat: “Niet aankomen. Niet aaien. Niet afleiden.” Het staat er in woorden én in pictogrammen. Aan de andere kant van het hesje wordt het nog een keer herhaald. Het handboek van deze hond kan niet simpeler: de regels staan letterlijk op zijn lijf geschreven.’ Ik hap naar adem. ‘Ik zou willen dat iedereen zo duidelijk was. Waarom zou je dan het enige dat simpel is op deze aardbol alsnog ingewikkeld maken door gewoon het tegenovergestelde te doen?’ De vrouw kijkt me met grote ogen aan.’
Myrthe v/d Meer vertelt het verhaal van Alex, de hond Billy en de verwikkelingen waarin zij verzeilt raakt in een vlot tempo; dat willen zeggen, er gebeurt veel, maar de scènes zijn soms erg lang. Deze hadden voor mij wel wat ingedikt mogen worden. Ze ontmoet een dierenarts om een adres voor Billy te vinden; hij blijkt een oud klasgenoot en de twee raken bevriend. Met de nieuwe collega Zara krijgt zij ook een bijzondere band en de structuur op het werk raakt nog ernstiger verstoord wanneer zij een groep studenten - de bezemklas - moet begeleiden. Bovendien zit haar zus achter haar aan om hun moeder meer aandacht te geven en dwingt zij Alex min of meer om mee te gaan naar een schoolreünie. Halverwege is het duidelijk waar het verhaal heengaat, maar dat is niet echt een bezwaar. Het mooie aan De wetten van Alex is dat je van binnenuit leest hoe het is om te leven met autisme en hoe zij langzaamaan met Billy een band krijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten