De nieuwste
roman van Thomas Verbogt gaat denk ik heel erg over hemzelf. Het is een
melancholisch boek, waarin de verteller terugkijkt op zijn leven en de kleine
gebeurtenissen en ontmoetingen die een blijvende invloed op hem hebben gehad.
Het is niet humoristisch zoals andere boeken van Verbogt. En het is minder
vrijblijvend.
De
schrijver verhuist en trekt in bij zijn vriendin Aimee. Hij wil het liefst al
zijn spullen en herinneringen bewaren, maar tegelijkertijd vraagt hij zich af
waarvoor. Ga je die boeken nog lezen of die stapel brieven inkijken? Hij zit in
de tweede fase van zijn leven en loopt tegen de derde.
“Het
grootste deel van mijn leven dacht ik dat je een leven moest leiden om dat
leven te veranderen, beter te worden, voller, avontuurlijker … maar misschien
moet er op een gegeven moment … wel een andere beweging komen, dat je zegt: dit
is het en hiermee wil ik het doen.”
Tijdens de
verhuizing – misschien wel de laatste in zijn leven - kijkt hij terug. Hij
overdenkt zijn jeugd, zijn ouders en vrienden die er niet meer zijn. Een ouder
pleegzusje brengt pijnlijke herinneringen naar boven.
Als kind
was hij afstandelijk, kon moeilijk in contact komen met anderen en was graag op
zichzelf. Vriendinnen stelde hij vaak teleur. Hij kon zich niet binden, liet
zich niet aanraken in geestelijke zin. Zijn herinneringen hangt hij in elke
levensfase op aan deze relaties.
Het boek
lijkt voort te kabbelen, maar één herinnering is cruciaal. Op een zomerkamp,
hij is begeleider, krijgt hij van een jonger meisje op de laatste dag van het
zomerkamp een zoen. Het meisje is zo vrolijk en open. Zij lijkt hem volledig te
begrijpen. Zij zien elkaar niet meer, maar zijn toch met elkaar verbonden. Deze
gebeurtenis groeit verderop in het boek uit tot een van de meest ingrijpende uit zijn leven. Er komt een drama uit voort dat hem een groot schuldgevoel
geeft.
“Alle grote
veranderingen, alle grote veranderingen die grote gebeurtenissen worden, vooral
ontstellende gebeurtenissen, beginnen met een klein moment, misschien een paar
seconden.”
Ik wil niet
in details treden, daarmee haal ik de spanning uit het boek voor als u het boek
wilt lezen. Iets dat ik sterk kan aanraden. ‘Als de winter voorbij is’ is één
van de beste boeken van Verbogt. Hij schrijft heel voorzichtig en bouwt de
herinneringen en de wisselingen tussen heden en verleden heel subtiel op. Hij
raakt de grote thema’s: schuld, spijt, ouder worden, toeval.
In een
passage in het boek komen mannen om zijn dak te repareren. Zij geven aan dat er
wel het een en ander moet gebeuren: “maar daar moet je iemand bijhalen als de
winter voorbij is.” De woorden blijven hangen in zijn hoofd. Het hoort het
vaker, want de winters volgen elkaar snel op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten