Van Laura van der Haar las ik eerder boeken en vooral Loslopen vond ik bijzonder geestig. De hoofdpersoon in dat boek heeft veel onrust en stort zich steeds in iets nieuws. Haar hond Takkie heeft een karakter dat daarop aansluit, ze is een echte stuiterbal. De verteller is dezelfde in dit nieuwe boek en ook qua stijl sluiten de twee boeken op elkaar aan. Van der Haar schrijft in een hoog tempo, alsof zij naast je zit aan een bar en ze maar blijft doorratelen. Het is heerlijk om te lezen.
Een rode draad in de eerste helft van Verkeerd verbonden is haar strijd met Ikea om een bestelde keuken in huis te krijgen en te laten installeren. Al bij het eerste bezoek van iemand die de keuken komt inmeten laat deze Ramon weten dat het niet zo simpel is als Ikea haar had voorgespiegeld; hij zegt ‘Oeiiiiii.’ Al snel blijken deurtjes en handgreepjes niet leverbaar en moet zij zelf op pad om onderdelen in Ikea-winkels op te halen. Dat is nog maar het begin. Het tijdvak waarin haar keuken bezorgd zou worden verandert steeds. Ze zit klaar, heeft haar kind elders ondergebracht en de dag vrijgehouden; helaas er wordt vandaag niet geleverd. Bellen heeft weinig zin, ze wordt in de wacht gezet en de medewerker, telkens weer een ander, weet van niets, kan niks beloven of verbreekt gewoon de verbinding. Terugbellen kost gewoonlijk minstens een half uur.
Het houdt niet op: dan is er iets mis met een lift, dan is de bezorger zoek of verdwaald. Na minstens tien keer vergeefs wachten wordt er eindelijk bezorgd, maar is het keukenblad niet meegeleverd. Wel staan er opmerkelijk veel dozen in haar Amsterdamse huis; de rest van de onderdelen is dubbel geleverd. Het installeren, met al het onheil dat hierbij komt kijken, moet dan nog beginnen. Ter Haar wordt er krankzinnig van, maar probeert de rampspoed met humor draaglijk te maken. Ik las het met veel plezier, maar liet mij ook meeslepen, wat af en toe tot woedeaanvallen richting Ikea leidde, waarbij ik het boek even moest neerleggen. Eén ding weet ik zeker: nooit, nooit, nooit, koop ik een keuken bij Ikea!
Door dit Ikea-leed heen beschrijft Ter Haar haar avonturen met dates die zij aangaat en uitstapjes naar bijzondere plekken, waar zij wonderlijke mensen ontmoet, zoals een muskusrattenvanger of een forensisch antropoloog die onderzoek doet naar de ontbindingsstadia van het lichaam. De eerste man waarmee zij gaat daten noemt ze de Fakir, een zeer grote, knappe man, die veel drinkt, mooie verhalen vertelt en zich als hippie kleedt. Lang houdt zij contact met hem, het gaat uit en weer aan. Later ontmoet zij de Professor, waarmee het meteen klikt, maar hij wil niet alles opgeven voor haar en heeft een Platonisch relatie met een droomvrouw aan de andere kant van de wereld. Ter Haar beschrijft haar date-ervaringen precies en plastisch: de interieurs, kleding, bewegingen en oogopslag van haar dates, alles houdt zij in de gaten. Soms wordt ze gek van zichzelf en haar neiging om alles te registreren. Dan ligt ze ’s nachts wakker, wist alle mailtjes van de Fakir of installeert zij toch weer een datingapp.
De manier van vertellen van Laura van de Haar spreekt mij zeer aan. Het heeft iets laconieks, maar ondertussen zegt ze hele rake dingen. Het is niet hoogdravend, maar dan toch hier en daar filosofisch en met veel humor doorspekt. Leuk is ook haar gewoonte om met opmerkelijke feitjes te strooien: kwallen beuken zichzelf dood in een vierkante kom, niet in een ronde, sommige mensen zijn zo groot dat als zij na hun dood gecremeerd worden zij naar een paardencrematorium moeten, een zwaan heeft drieëntwintig nekwervels en de kraai werd vroeger ook wel ‘swarte galgh’ genoemd omdat hij executieplaatsen afstruinde naar voedsel. Tot slot, nogmaals de waarschuwing, koop nooit een keuken bij Ikea!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten