Met zijn
vorige boek ‘Alles is begonnen’ leek Koos van Zomeren zijn lange
schrijversloopbaan af te willen sluiten. Wanneer Van Zomeren wandelt, denk hij
na. Wanneer hij nadenkt voelt hij de behoefte om zijn gedachten op te
schrijven. Een onderwerp dringt zich vanzelf op. De aanleiding voor ‘Alptraum’
is een tragische, de dood van zijn hond Stanley.
Stanley was
bijna veertien jaar. Op een wandeling in de Zwitserse bergen, op een plek waar
zij vaker hadden gelopen, ging het fout. Stanley zag een gems, reageerde erop,
liep er waarschijnlijk heen en viel in een afgrond. Van Zomeren had zijn zoon bij
zich. Samen daalden zij voorzichtig af. Zij hoorden Stanley af en toe een
geluid maken en vonden hem tenslotte.
De weg naar
de dierenarts – niet eenvoudig – overleefde Stanley nog. Maar hij was te
verzwakt: deels verlamd, een verwonding aan het hoofd en hij gaf bloed op. Er
restte slechts één optie.
Alptraum betekent
nachtmerrie. Alp is afgeleid van elf. Een geest die je in je droom bezoekt. Koos
van Zomeren overdenkt een andere betekenis: een val zonder einde, “en waar kun
je dan beter terecht dan in de Alpen.”
De dagen en
weken na het ongeluk heeft Van Zomeren uiteraard veel verdriet, maar hij
probeert ook steeds de gebeurtenissen te reconstrueren. Was de gems wel de
directe aanleiding voor Stanley’s val? Hij had vaker gemzen gezien. En daarbij,
Stanley was voorzichtig genoeg. Hij kende de weg. Was dit ongeluk gewoon domme
pech? Of viel de gems juist aan? Is hij door hem het ravijn in gewerkt?
Zijn
gedachten gaan alle kanten op. Van Zomeren zoekt nieuwe versies van de
gebeurtenissen. Hij vraagt zich af of Stanley pijn heeft gehad. In ieder geval
gaf hij een noodkreet. Daarna was hij versuft. Maar onderweg, toen zijn zoon
hem droeg, verzette hij zich, hij spartelde tegen, had dus energie en voelde
misschien pijn.
Dit zou
waarschijnlijk hun laatste vakantie met Stanley in Grindelwald zijn geweest.
Hij kon het lopen nog wel aan, maar was duidelijk minder actief dan vroeger.
Wilde hij nog eenmaal laten zien dat hij kon jagen en ging hij daarom de gems
te lijf? “Misschien had hij domweg geen zin in saaie vakanties die we aan het
voorbereiden waren.”
Naast de
focus op ieder detail op die fatale dag, denkt Van Zomeren terug aan de mooie momenten met Stanley. “Als ik drie, vier
uur lang met hem in het bos gelopen heb, gaat hij bij thuiskomst doodleuk zijn
bal halen. Nee Stanley, je begrijpt het niet, je moet nu moe zijn.” Hij was al
wat rustiger vanwege zijn leeftijd. Maar als de bel ging was hij nog altijd
onbesuisd. Bezoek! Vooral van familie werd Stanley erg blij. “Dan zette hij de
tent op stelten. Dan blafte hij met zijn trommelvliesverscheurende
borderstemmetje de hele boel bij elkaar.” Voor geen rede vatbaar.
Van Zomeren
loopt nog steeds zijn routes, nu alleen. Hij maakt aan de routes bekend dat
Stanley er niet meer bij is.
Zijn vader
is dik in de negentig en woont nog zelfstandig. Maar deze zomer gaat snel minder
goed met hem. Nog voordat hij naar een verzorgingshuis kan is hij overleden.
Hij was een slimme man, een handige prater. Broer Jan vraagt of hij hem mist en
zegt zelf dat er een verschil is: “Stanley gaf alleen maar, pa nam ook een
heleboel.”
Na twee
maanden gaat Koos van Zomeren met zijn vrouw terug naar Grindelwald, met de
trein deze keer. Het is de negende donderdag sinds het ongeluk. Het graf is er
nog. Er is niets veranderd.
Aan het
eind van dit prachtige en ontroerende boek overweegt Koos van Zomeren met zijn
vrouw of zij een nieuwe pup zullen nemen. “Het vooruitzicht dat hij ons zal
overleven stemt mij ook al niet vrolijk, niet zozeer omdat wij dan dood zijn,
maar omdat hij dan verder moet. Maar misschien moet je accepteren dan geluk
altijd maar tijdelijk is, en dat er helemaal geen geluk zou zijn als je dat
niet zou accepteren.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten