Lucas Zandberg is schrijver van vooral historische romans. In 2022 verscheen De geschiedenis van mijn onvoorstelbare ouderdom. Het verhaal is gebaseerd op het leven van Jeanne Calment. Zij was de oudste mens ter wereld, maar hier wordt de laatste jaren aan getwijfeld. Zij zou in werkelijkheid de doodverklaarde dochter van Jeanne zijn. Met dit gegeven heeft Zandberg een geweldig verhaal geschreven. Ik las zijn boek in twee dagen uit.
De Rotterdamse schrijfster Daphne Huisden debuteerde in 2010 met de roman Alles is altijd fictie. Drie jaar later schreef zij Dit blijft tussen ons. Charlatans kwam vorig jaar uit en is haar derde boek. Het is een dystopische roman die speelt in Stokerdam, een stad die veel weg heeft van Rotterdam.
Olga Tokarczuk won in 2019 de Nobelprijs voor literatuur. Ik kende haar al voor die tijd, maar dankzij de prijs is haar werk opnieuw uitgegeven en is haar bekendheid toegenomen. Er zijn zes romans van haar vertaald in het Nederlands door diverse vertalers waaronder Karol Lesman. Czuły narrator is een essaybundel uit 2020 en verscheen dit jaar in de vertaling van Charlotte Puthuizen en Dirk Zijlstra als De tedere verteller.
De Litouwse Kristina Sabaliauskaité is razend populair in haar land. Met Peters Keizerin schreef zij de bestverkochte roman ooit in Litouwen. Het eerste deel verscheen in 2019 en twee jaar later in de Nederlandse vertaling. Dit tweede deel uit 2021 is onlangs vertaald, wederom door Anita van der Molen. In de historische roman wordt het leven van Peter de Grote (1672-1725) verteld door de ogen van zijn tweede vrouw Catherina I. Zij is van Litouwse komaf en ooit als een slavin naar Rusland meegenomen.
Jan de Heer is schrijver, kunstenaar en bewoner van Katendrecht. Hij schreef vooral over architectuur en beeldende kunst. In 2020 werd hij getroffen door een herseninfarct. Zijn hoofd werkte niet meer zoals hij gewend was; vooral het overzien van complexe zaken lukte hem niet meer. Ook heeft hij snel last van vermoeidheid. Een roman lezen was niet meer mogelijk, laat staan een heel boek schrijven. Om te oefenen begon hij in korte stukken van maximaal een A4tje zijn leefwereld te beschrijven. Hij mailde de stukken naar vrienden. Zesenzeventig van deze stukjes zijn gebundeld in dit boek met de summiere titel H. Het is een uitgave van Verhalenhuis Belvedère.
Felicita Vos schrijft poëzie, romans en non-fictie. Zij is de dochter van een Nederlandse moeder en een vader met Roma-wortels. In 2008 verscheen Blauwe haren, zwarte ogen, waarin zij van binnenuit over de Roma-cultuur schreef. Zij houdt erg van dieren en woont samen met een Cornish Rex kat en drie windhonden: Hazel, Neva en Lila. Vos zet zich in voor galgo’s, de Spaanse jachthonden die in Spanje veelvuldig mishandeld of afgedankt worden. Zowel de Roma-cultuur als haar liefde voor galgo’s komen terug in haar werk, zo ook in haar laatste roman Tussen zwarte vlinders.
Twee jaar geleden kocht ik deze prachtige editie van de verhalen van Platonov (1899-1951), vertaald door Aai Prins. De uitgave van Van Oorschot telt ruim 800 pagina’s en bevat verhalen en korte romans die hij schreef tussen begin jaren twintig en half jaren veertig. Hij geloofde aanvankelijk in het communisme en veel van zijn verhalen gaan over de opbouw van de Sovjet-Unie en vooral de wereld van ingenieurs, technici en treinmachinisten. Platonov had veel interesse in techniek. Enkele jaren was hij werkzaam in het gouvernement Voronezj als ingenieur-landverbeteraar en specialist elektrificatie. Eind jaren twintig viel hij uit de gratie van de partij en kon hij steeds minder publiceren. Hij overleefde de Stalin-terreur maar werd vergeten. Vanaf eind jaren tachtig werd hij herontdekt en kon zijn werk weer worden uitgegeven in Rusland.
Jakub Małecki is een bekende auteur in Polen. Zijn roman Roest werd in 2020 vertaald in het Nederlands. Saturnin, oorspronkelijk uit 2020, werd in 2022 vertaald door Karol Lesman. Net als zijn vorige boek speelt het verhaal voornamelijk op het platteland van Polen en is de Tweede Wereldoorlog zeer aanwezig.
In 2020 schreef Raoul de Jong het veelzijdige Jaguarman. Het boek is zowel reisverhaal, geschiedenisles als een persoonlijke zoektocht. Geen wonder dat boekhandelaren niet altijd wisten op welke plank zij het boek moesten plaatsen. Het onderwerp van het boek was Suriname en een van zijn doelen was verborgen verhalen van onderdrukte culturen zichtbaar te maken. Ditzelfde doet hij in het Boekenweekessay Boto Banja. Het onderwerp is breder, het hele Caribische gebied en de vele afstammelingen van tot slaaf gemaakte Afrikanen. Helaas had hij amper zestig pagina’s tot zijn beschikking om dit verhaal te vertellen.
Vorige week interviewde Liliane Waanders Femke Brockhus tijdens Bazarow Live in Utrecht. Kleine haperende vluchten is haar tweede roman. Laat het stil zijn was haar debuut uit 2017. Over dit boek vertelde zij dat zij 90% van de oorspronkelijke tekst heeft weggegooid. Bij haar verhaal hierover kwamen de woorden geconcentreerd, compact en intens bij mij op. Ik las zojuist de recensie op Tzum over het boek en zag dat Koen Schouwenburg exact diezelfde woorden gebruikt. Deze zijn ook toepasbaar op Kleine haperende vluchten.
Julliard Frans werd als kind Juul genoemd. Later noemde hij zichzelf Bundy, naar Al Bundy en Juul Hefner, naar Hugh Hefner. Dat werd Juul Hef en uiteindelijk Hef. Onder die naam werd hij een van de bekendste rappers in Nederland. Hij groeide op in o.a. Spijkenisse en was puber in Hoogvliet. Hij begon met rappen rond zijn twintigste en schreef eerst vooral over de buurt in Hoogvliet waar hij vandaan kwam. In 2008 brak hij door met het nummer Puur, waar deze (auto)biografie naar genoemd is. Erik Jan Harmens voerde tal van gespreken met Hef om zijn verhaal op papier te krijgen. De rapper geeft zelden interviews, maar in dit boek wilde hij zijn verhaal doen.
