vrijdag 27 november 2015

Anna Enquist – Hoor de stad


Anna Enquist ken ik vooral van haar romans. ‘De thuiskomst’ en ‘Contrapunt’ zijn mooie boeken. Zij is een veelzijdig talent. Naast schrijver is zij psychoanalyticus en pianiste. Enquist debuteerde in 1991 met poëzie: ‘Soldatenliederen’.


Enquist was twee jaar stadsdichter van Amsterdam. Veel gedichten uit ‘Hoor de stad’ heeft zij in die hoedanigheid geschreven. Andere gedichten hebben eerder in Hard Gras gestaan. Zij is een groot fan van Feyenoord.

Ik heb niet veel poëzie van haar gelezen. En wat ik van haar las pakte mij niet direct. Maar dat kan aan mij liggen. Ik heb wat moeite om het ritme te vinden in haar poëzie. Een voorbeeld is het gedicht met de goeie titel: ‘De stad herboren’. De eerste drie regels: “Liggend ontwerpt hij het stadsdak, prent / het patroon van bladloze takken tegen fel / blauw in zijn brein, dat bloemkooltje, leeg”.

Ik zie dat stadsdak en bladloze mooi met elkaar corresponderen, net als blauw en brein. ‘bladloze takken’ en ‘bloemkooltje’ vind ik daarentegen lelijk klinken. Het beeld zegt mij nog niet zo veel. Naar het einde toe wordt het gedicht beter. De laatste drie regels: “gaan wij liggen op doodmoe gras, in de verte / murmelt de stad. We kijken tevreden omhoog, / hij en ik, door de takken van de plataan.”

De afbrekingen in dit gedicht vind ik niet fraai, of ik snap ze niet. Het punt is dat in elk gedicht van haar dezelfde soort afbrekingen voorkomen. Dat wordt eentonig. Maar misschien moet ik haar een keer horen voorlezen om het te begrijpen.

In de meeste gedichten las ik wel één of meerder mooie zinnen. Het geheel van deze nieuwe bundel overtuigde mij niet. Jammer is ook dat de uitgave er wat goedkoop uitziet. Het formaat is te groot en het papier voelt onprettig.

Tot besluit een van de betere gedichten, uit de categorie voetbalpoëzie:

Het gaat goed met Feyenoord

Verwachten ze nu dat je met geheven
hoofd en trotse blik de mensen onder
ogen komt die je meewarig hebben
uitgelachen en geduld? Denken ze
dat je naar het kampioenschap haakt,
dat je vertrouwen hebt, gelukkig bent?

Ze hebben geen idee. Succes is een toneelstuk
op dun ijs. Het maakt je prikkelbaar en bang.
Hoe meer ze juichen in de Kuip, hoe meer
je hoopt dat je verlangen naar de nederlaag,
de modder op de bodem, wordt vervuld. Winst

is een zoete kwelling die nooit went.

Geen opmerkingen: