Anna
Enquist ken ik vooral van haar romans. ‘De thuiskomst’ en ‘Contrapunt’ zijn
mooie boeken. Zij is een veelzijdig talent. Naast schrijver is zij
psychoanalyticus en pianiste. Enquist debuteerde in 1991 met poëzie:
‘Soldatenliederen’.
Enquist was
twee jaar stadsdichter van Amsterdam. Veel gedichten uit ‘Hoor de stad’ heeft
zij in die hoedanigheid geschreven. Andere gedichten hebben eerder in Hard Gras
gestaan. Zij is een groot fan van Feyenoord.
Ik heb niet
veel poëzie van haar gelezen. En wat ik van haar las pakte mij niet direct.
Maar dat kan aan mij liggen. Ik heb wat moeite om het ritme te vinden in haar poëzie.
Een voorbeeld is het gedicht met de goeie titel: ‘De stad herboren’. De eerste
drie regels: “Liggend ontwerpt hij het stadsdak, prent / het patroon van
bladloze takken tegen fel / blauw in zijn brein, dat bloemkooltje, leeg”.
Ik zie dat
stadsdak en bladloze mooi met elkaar corresponderen, net als blauw en brein.
‘bladloze takken’ en ‘bloemkooltje’ vind ik daarentegen lelijk klinken. Het beeld
zegt mij nog niet zo veel. Naar het einde toe wordt het gedicht beter. De
laatste drie regels: “gaan wij liggen op doodmoe gras, in de verte / murmelt de
stad. We kijken tevreden omhoog, / hij en ik, door de takken van de plataan.”
De
afbrekingen in dit gedicht vind ik niet fraai, of ik snap ze niet. Het punt is
dat in elk gedicht van haar dezelfde soort afbrekingen voorkomen. Dat wordt
eentonig. Maar misschien moet ik haar een keer horen voorlezen om het te
begrijpen.
In de
meeste gedichten las ik wel één of meerder mooie zinnen. Het geheel van deze
nieuwe bundel overtuigde mij niet. Jammer is ook dat de uitgave er wat goedkoop
uitziet. Het formaat is te groot en het papier voelt onprettig.
Tot besluit
een van de betere gedichten, uit de categorie voetbalpoëzie:
Het gaat
goed met Feyenoord
Verwachten
ze nu dat je met geheven
hoofd en
trotse blik de mensen onder
ogen komt
die je meewarig hebben
uitgelachen
en geduld? Denken ze
dat je naar
het kampioenschap haakt,
dat je
vertrouwen hebt, gelukkig bent?
Ze hebben
geen idee. Succes is een toneelstuk
op dun ijs.
Het maakt je prikkelbaar en bang.
Hoe meer ze
juichen in de Kuip, hoe meer
je hoopt
dat je verlangen naar de nederlaag,
de modder
op de bodem, wordt vervuld. Winst
is een
zoete kwelling die nooit went.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten