Rob van Essen had ik mij niet direct als een wandelaar voorgesteld. Toch kwam onlangs een boekje van zijn hand uit in de reeks Terloops. Hij is geen geboren wandelaar, niet iemand die in een tentje wekenlang door een bergachtig gebied trekt, zoals Yolanda Entius beschrijft in een ander deeltje uit de reeks. Het wandelen kwam bij Van Essen voort uit de wekelijkse bezoeken die hij bracht aan zijn moeder.
De ziekte van Weimar uit 2019 is de recentste roman van Kees ’t Hart. Het is een historische roman die zich grotendeels afspeelt in 1807. Het eerste deel speelt in Franeker, waar hoofdpersoon Albert kennis maakt met het werk van Goethe en later betrokken raakt bij het realiseren van een monument om de nieuwe tijdgeest te eren. De academie, waar Albert werkzaam is, wil een replica laten maken van een beeld dat in de tuin van Goethe staat en door hem is ontworpen. Om toestemming te vragen reist Albert in het tweede deel van de roman met enkele commissieleden naar Weimar om het voorstel met de grote denker te bespreken.
Een goeie schrijver kan vanuit elk perspectief een geloofwaardig verhaal schrijven. Nabokov schreef ooit een verhaal vanuit het gezichtspunt van een pen. En Gerda Blees schreef met Wij zijn licht een van de beste romans van de afgelopen jaren: ieder hoofdstuk is vanuit een ander perspectief verteld, niet alleen vanuit personen ook vanuit voorwerpen of vanuit een sinaasappelgeur, het wereldwijde web en vanuit cognitieve dissonantie. Driessen kiest in de korte roman Het licht aan het einde van de loop voor het gezichtspunt van een kogel.
Bibi Dumon Tak schrijft vooral non-fictie voor kinderen. Veel van haar boeken gaan over dieren. Ze won hiermee een hoop griffels en andere prijzen. Ik ken haar werk niet zo goed, maar zag haar vorig jaar bij Zomergasten en heb geboeid de uitzending uitgekeken. Het was een van de betere edities, waar Theo Maassen er een beetje voor spek en bonen bijzat. Een van haar onderwerpen was de jacht. In haar schotschrift In een groen knollenland zet zij krachtig uiteen waarom zij een fel tegenstander is van deze elitaire hobby om puur voor je plezier levende wezens te vermoorden.
Yolanda Entius is schrijfster en actrice. Ik heb haar denk ik weleens in een serie of televisieprogramma gezien, maar ik had nog nooit iets van haar gelezen. Om en nabij is uit 2024 en heeft de uitstraling van een perfect Van Oorschot-boek: kaft, lettertype en formaat zijn precies goed. Entius schrijft zeer aanstekelijk over haar huis en tuin in Frankrijk en over huizen waar zij eerder woonde. Het verhaal draait om een plek vinden, ergens thuis voelen en de grenzen tussen binnen en buiten; tussen het eigene en het andere.
Voor het winternummer van Awater (2024) schreef ik de volgende recensie:
Het verbaasde mij dat Het vogelkerkhof nog maar de derde poëziebundel van Kees ‘t Hart is. Ik zie hem als een ervaren dichter, die al in de jaren negentig poëzie publiceerde in onder meer de literaire tijdschriften Raster, Tirade en De Revisor. Van het laatste tijdschrift was hij zelf redacteur. Het werk van Kees ’t Hart is niet in één genre onder te brengen. Hij is onder meer essayist en schrijver van korte verhalen en romans. Zijn proza is slechts in schijn autobiografisch, hetzelfde geldt voor zijn poëzie. Het onderscheid tussen feit en fictie is voor hem niet van belang. Kees ’t Hart is altijd wars geweest van in delingen en erkent eigenlijk ook geen onderscheid tussen verschillende literaire genres. Zijn poëzie is soms heel verhalend. Tegen deze achtergrond las ik Het vogelkerkhof.
Als verzamelaar van boeken en souvenirs over wereldtentoonstellingen wil ik graag van iedere tentoonstelling iets uit de tijd dat deze plaatsvond hebben: een originele gids, een gedenkboek of een set ansichtkaarten. Zo heb ik bijvoorbeeld gidsen en meer van Lisboa Expo'98, Montreal Expo '67, Brussel Expo ’58 en zelfs van Chicago 1893. Van de kleinere Amerikaanse tentoonstellingen - of World’s fairs zoals ze in Amerika heten - van rond 1900 is het lastiger om origineel materiaal te pakken te krijgen. Gelukkig verschijnen er wel studies over deze fairs. The electrifying fall of rainbow city uit 2016 gaat over de wereldtentoonstelling in Buffalo in 1901. Creighton is een Amerikaans historica die veel schrijft over de Amerikaanse Burgeroorlog en andere onderwerpen uit de negentiende eeuw.
Ik luister graag naar de podcasts van Teun van de Keuken. Samen met Yvette van Boven kletst hij over koken en het belang van gezond eten. En met zijn vriend Gijs Groenteman neemt hij wekelijks zowel de wereldproblematiek als het klein huiselijk leed door. In De mens is een plofkip beschrijft hij hoe de voedselindustrie ons voortdurend ongezond eten opdringt en hoe weinig de consument hiertegen bestand is. In NRC werd het boek niets minder dan een eyopener genoemd. Dan heeft volgens mij de recensent de laatste jaren onder een steen geleefd. Mij verbaasde het juist dat ik zo weinig nieuws heb gehoord. Ik luisterde het boek, omdat ik de stem van Teun van de Keuken aangenaam vind. Helaas is zijn praatstem een andere dan zijn voorleesstem. Het klinkt nogal gejaagd.
De roman Het genadeschot kwam uit in 1964 en is de veertigste roman van Vestdijk. Volgens Wikipedia is het de drieënveertigste. Het ligt er maar aan wat je meetelt. Reken je de drie briefromans, het romanfragment De aeolusharp en de onvoltooide roman De persconferentie mee dan kom je op een totaal van zevenenvijftig. Daarnaast schreef hij vele korte verhalen, poëziebundels en een ongelooflijke hoeveelheid essays. De enige nog levende schrijver die in de buurt komt van een dergelijk omvangrijk oeuvre is Arnon Grunberg. En daarbij zijn de meeste romans van Vestdijk boeiend. Meestal zit ik na een paar pagina’s lezen meteen midden in het verhaal, zo ook bij Het genadeschot
Na het lezen van het recent verschenen Parkeren in Hilversum wilde ik het oude werk van Detlev van Heest lezen. In 2010 verscheen zijn debuut De verzopen katten en de Hollander. Niet lang erna bracht hij nog twee boeken uit: Pleun (2010) en Het verdronken land. Terug naar Japan (2011), waarna het jarenlang stil bleef totdat hij kwam met Parkeren in Hilversum. In De verzopen katten en de Hollander beschrijft hij zijn leven in Japan waar hij met zijn vrouw Annelotte en de kat Kootje zes jaar heeft gewoond.
Lydia Millet is een Amerikaanse schrijfster, geboren 1968, alom gewaardeerd en met een overzichtelijk oeuvre van zo’n vijftien romans. A Children’s Bible uit 2020 stond op de shortlist van de National Book Award for Fiction. De uitgever koos er terecht voor om de titel niet letterlijk te vertalen. De Laatste Zomer is een goed alternatief. Het verhaal draait om een groep kinderen die tijdens een lange zomervakantie in een groot buitenhuis afstand neemt van de wereld van hun ouders. Door een reeks dramatische gebeurtenissen en natuurrampen zijn zij steeds meer op zichzelf aangewezen. Het is een dystopische roman met verrassende ontwikkelingen.
