Na deel één
en twee van de Morten trilogie volgt vanzelf het lezen van deel drie. Ben je
van plan de eerdere delen te lezen, lees dan nu niet verder. De titel van dit
deel is tot M. ingekort, wat staat voor de fictieve persoon waar Esther in haar
dagboek aan schrijft.
Esther is
de ex-vrouw van Morten en zit vast op verdenking van moord op de vorige
spindokter van Morten. Haar zaak lijkt kansloos, maar zij weet de publieke
opinie en de rechter voor zich te winnen.
Morten komt
nog meer onder vuur te liggen wanneer zijn vuile politieke spel onthuld dreigt
te worden door zijn huidige spindokter Marijn Flanders. De wurging van Morten
aan het eind van deel twee heeft zij overleefd, maar alle kopieën van het alles
onthullende boek over haar baas lijken verdwenen. Ook heeft zij last van
geheugenverlies.
Mortens
politiek houding is cynisch. Het aanvankelijke succes van zijn
heropvoedingskamp slaat om. Sluiting is nodig. “Hij had er goede sier mee
gemaakt, maar het effect was nu wel uitgewerkt en politiek ging hij toch een
andere koers varen.” Partijgenoot Mo beseft uiteindelijk dat de politiek een
slangenkuil is. Beiden pogen het tij te keren.
De vijanden
van Morten spannen samen om hem eronder te krijgen; het zijn allemaal vrouwen,
die maar één ding willen: wraak! Het boek wordt hier wat onrealistisch.
Gebeurtenissen hangen van toevalligheden aan elkaar. Morten trekt zich na zijn
instorting tijdelijk terug. Hij houdt zich schuil ergens aan de Franse kust,
terwijl de vrouwen zijn val in gang zetten. Op het laatste moment duikt er een
nogal ongeloofwaardige redder op. Is Morten op tijd om terug te slaan? Wint de
vrouwencoalitie? Of weet Mo boven zichzelf uit te stijgen.
Na drie
delen is het onderwerp Mortenn wel uitgemolken. Annet de Jong en Dominique van
der Heyde hebben het eind van M. de mogelijkheid voor een vervolg open gelaten.
Ik zeg: niet doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten