zaterdag 5 maart 2022

Joost Oomen – visjes, een avontuur op salina


Joost Oomen bewees met zijn debuutroman Het Perenlied en met zijn optredens op televisie zijn liefde voor het absurde. Ik heb hem diverse malen op een podium gezien en het is altijd een genot om naar te kijken. De ware absurdist neemt zijn wilde invallen en gedachtenkronkels serieus. Als je iets bijzonders bedenkt moet je deze gedachte tot het einde toe volhouden en deze niet halverwege afdoen als een geintje. In visjes doet Oomen dit perfect. In het boek doet hij verslag van zijn verblijf op het Italiaanse eiland Salina waar hij wil bewijzen dat de vissen rond het eiland gevoel hebben voor poëzie. Hij wil ze vangen met een gedicht. 

Joost Oomen verblijft op het eiland in een kunstenaarshuis boven een boekwinkel. Hij is er samen met José en Mirka. Zij zijn hier om te fotograferen en Mirka spreekt Italiaans. Zij helpt Joost bij het opstellen van een brief aan de burgemeester, waarin hij toestemming vraagt om vis te vangen met poëzie. Hij kan zich haast niet voorstellen dat de hoogst poëtische omgeving de vissen niet beïnvloed heeft in hun smaak. Als het lukt om de vissen te laten happen dan is dit voor iedereen een zege. Vanwege Corona zijn er bijna geen toeristen op Salina. Als zijn actie lukt zullen dichters in groten getale op het eiland afkomen, want ze zijn altijd op zoek naar een wonder en naar een nieuw publiek. Een bijkomend voordeel is dat dichters uitstekende toeristen zijn. Ze zijn namelijk dol op lokale wijnen.

 

Eerst moeten de drie bezoekers een paar dagen in quarantaine. Vanaf het dak bewonderen zij de prachtige omgeving, de enige straat in het dorp, de zwerfkatten, de zee en het vulkanische eiland Stromboli. Later verkennen zij de omgeving en stuiten zij op wonderlijke mensen met mooie verhalen. Het beste verhaal komt van het nabijgelegen eiland Alicude. Er wonen ongeveer honderd mensen en er lopen veel geesten en heksen rond. Vanaf eind negentiende eeuw verbouwden de bewoners er een graansoort die zonder dat zij het wisten was aangetast door een schimmel. Het brood dat zij aten bevatte een hallucinerend middel. Pas in de jaren zestig, toen er hippies op het eiland kwamen, begrepen de eilanders pas dat zij jarenlang aan het trippen waren. 

 

Wanneer Joost aan mensen vertelt waarvoor hij op Salina is wordt hij niet uitgelachen. Zijn onderneming wordt serieus genomen. Voordat hij toestemming krijgt besluit hij alvast te gaan voorlezen. Zijn publiek bestaat uit heremietkreeftjes. Wanneer hij gedichten van Remco Campert voorleest komen zij uit hun schelpjes gekropen. Zij blijken bijzonder goed Nederlands te verstaan, maar heremietkreeften zijn natuurlijk geen vissen. Dan duikt hij onder water en draagt voor uit zijn hoofd, onder ander “Een magistrale strrrrralende zon”. De vissen blijven luisteren en lijken het interessant te vinden. Ze gaan er althans niet vandoor.

 

Het echte werk moet dan nog beginnen: met zijn venkelhengel een stuk stof met daarop een gedicht uitwerpen om een vis daadwerkelijk te vangen. Het wachten is op toestemming van de burgemeester. Ik vertel maar niet hoe deze spannende geschiedenis afloopt. Lees daarvoor vooral zelf dit grappige en toch ook ontroerende boek van Joost Oomen.

 

Geen opmerkingen: