Johanna Hedva is een Koreaans-Amerikaanse allround kunstenaar. Hedva maakt muziek, beeldende kunst, geeft performances en schrijft. Theorie van de Zieke Vrouw is een analyse van het eigen zieke lichaam, maar draagt veel verder. Hedva onderzoekt onder meer hoe je politiek zichtbaar kunt zijn als je gedwongen bent bed te houden wegens ziekte.
Judith Visser is een veelzijdig schrijfster. Zij schreef romans, (jeugd)thrillers en een kinderboek. In 2018 verraste zij haar lezers met Zondagskind, waarin zij het autobiografische verhaal van een kind met autisme vertelde. In 2020 kwam het vervolg Zondagsleven uit, dat evenveel waardering kreeg. Al langere tijd had zij een boek in haar hoofd dat moest spelen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ook werd haar weleens gevraagd wanneer zij een boek over de wolf zou schrijven. In Het meisje met de halve ster heeft Judith Visser beide onderwerpen samengebracht.
Karel van het Reve was een groot liefhebber van het werk van Willem Elsschot. In 1977 voorspelde hij dat het wel twintig, dertig jaar zou duren voordat Elsschot erkend zou worden als een van onze grootste schrijvers. Hij kreeg gelijk. Er kwamen heruitgaven tot stand, vertalingen, een mooie editie van zijn verzameld werk, een biografie en een brievenboek. Er bestaat zelfs een Elsschot-genootschap. Niet in de laatste plaats droeg Vic van de Reijt bij aan deze bredere belangstelling en waardering voor Elsschot. Hij schreef zijn biografie en gaf zijn brieven uit. Maar het onderzoek gaat nog altijd door. Er was eind jaren zeventig nog weinig over de schrijver Elsschot en de persoon Alfons de Ridder bekend. In deze bundeling van veertig stukken over de grote schrijver krijg je inzicht in dit onderzoek en word je meegenomen in de vrolijke obsessies van Vic van de Reijt.
Wilfried de Jong is naast Rotterdammer, theatermaker en televisiepresentator ook schrijver. Hij schrijft columns en sportverhalen en heeft een aantal bundels met korte verhalen op zijn naam staan. Schwung uit 2023 bevat tien verhalen en een blues, zoals op het mooie omslag staat vermeld. De hoofdpersoon in de meeste verhalen is een man die veel wegheeft van Wilfried de Jong.
Een stuk van Sander Kollaard over Elisabeth van Nimwegen bracht mij ertoe dit bijzondere boek te lezen. Onderdak uit 2018 is de tweede roman van Van Nimwegen, die ook actrice is en voor verschillende media werkt als presentatrice. In Onderdak vertelt zij het claustrofobische verhaal van Andrea, een vrouw die zich terugtrekt uit de wereld.
Fumiko Miura is geboren in een dorp in Japan en woont al langere tijd in Nederland. In Polderjapanner beschrijft zij haar ervaringen als Japanse die kennismaakt met de Nederlandse samenleving. In Japan ontmoette zij haar latere man. Zij leeft in twee culturen en schrijft geestig over ongemakken en sluimerende vooroordelen die dit oplevert.
Eerder las ik met plezier Moeders van anderen, het debuut van Mirthe van Doornik uit 2018. Haar tweede roman kwam dit jaar uit. Een tafel bij het raam is een tragi-komische vertelling over de ondergang van een restaurant en de neergang van de chefkok genaamd Alp. Het is een gevat en verrassend boek, met als enige irritatiepunt de naam van de kok, het restaurant ligt namelijk op een heuvel.
In korte tijd heb ik drie romans van Minke Douwesz gelezen en daarmee haar hele literaire oeuvre. Een overkoepelend thema in haar debuut Strikt is verliefdheid, Weg gaat over scheiden. Op de achterflap staat: “Verliefd worden is makkelijk, samenleven stelt zijn eisen, uit elkaar gaan is het moeilijkste wat er is.”
Delphine Lecompte streeft Herman Brusselmans voorbij als de snelst schrijvende schrijver van Vlaanderen. Een jaar geleden verscheen het derde en dikste deel van de trilogie Beschermvrouwe van de verschoppelingen, ruim vierhonderd pagina’s. Dit voorjaar kwam Wie heeft Delphine Lecompte vermoord? uit en nu ligt de pil Wilde brieven aan woestelingen alweer in de winkel. Misschien is er een verband met haar abstinentie, sinds zij niet meer overmatig drinkt - misschien tijdelijk, hopelijk voorgoed - werpt zij zich met eenzelfde fanatisme op het schrijven.
Het is lang geleden dat ik iets las van de grootste schrijver van Nederland. Arnon Grunberg beheerst alle literaire genres. De vluchteling, de grenswacht en de rijke jood uit 2023 is een geslaagd boek over een actueel onderwerp, waarbij je op iedere pagina de stijl van Grunberg herkent. Hij schreef eerder reportages en ging hiervoor veelvuldig onder de mensen, maar in dit boek heeft hij verschillende reportages tot een eenheid gemaakt, die meer is dan goede journalistiek.
Onlangs las ik de geweldige tweede roman van Sacha Bronwasser Luister. Het maakte mij nieuwsgierig haar romandebuut uit 2019. Bronwasser is naast schrijver kunsthistoricus en curator. Kunst speelt een belangrijke rol in haar prozawerk. In Niets is gelogen bezoekt kunstjournaliste Gala Versluis een opening van een tentoonstelling in het Belgische Kortrijk. De kunstenaar vroeg haar een openingspraatje te houden. Daar ontmoet zij de arts en kunstliefhebber Pè Derkinderen.
Minke Douwesz is psychiater en schrijver van drie romans. Onlangs las ik Het laatste voorjaar uit 2023. Zij debuteerde in 2003 met Strikt. Op Wikipedia staat dat haar boeken bekend staan als lesbische boeken, weliswaar met een vraagteken bij de bronvermelding. Deze kwalificatie is wat bekrompen. Van de boeken van Ilja Pfeijffer zeg je bijvoorbeeld ook niet dat zij bekend staan als heteroseksuele boeken. Bovendien doet deze omschrijving geen recht aan de breedte van de onderwerpen in de roman. Het is een verhaal over liefde, seksualiteit, familieverhoudingen, vriendschap en psychiatrie.
