De Rotterdamse dichter Johannes van der Sluis presenteerde zijn nieuwe poëziebundel Ik ben de verlosser niet onlangs in boekhandel v.h. Van Gennep. Dit gebeurde binnen de grenzen die de Corona-maatregelen, dus liefhebbers schoven een voor een aan tafel aan bij Johannes om een praatje te maken, terwijl de dichter zijn bundel signeerde. Het was een manier van presenteren die wel past bij Van der Sluis. Zijn poëzie is niet groots en meeslepend, maar juist in het kleine en alledaagse laat hij een uitgestrekte innerlijke wereld zien.
De bundel bevat zo’n dertig gedichten van elk een paar pagina’s. De gedichten hebben allemaal dezelfde vorm: per regel twee, drie of vier woorden, geen alinea’s. Wanneer je de bundel achter elkaar leest, zoals ik deed, heeft dit een hallucinerend effect. Zijn poëzie is verhalend. Het geheel leest als een verslag van de lijdensweg die de verteller heeft ondergaan. Het relaas begint op Rotterdam-Zuid, de man is leraar. Hij gaat gebukt onder onbereikbare liefdes en verbaast zich over de mensen om zich heen. Zijn zoektocht brengt hem terug naar zijn jeugd, dreigt hem in de schoot van goedwillende Jehova’s te drijven en doet hem naar de fles grijpen.
je knipte je ring door
vrij moeiteloos
de foto’s
werden verscheurd
en je jurk
knipte je
aan flarden
gevoelens zijn
massavernietigingswapens
er kwam iets als acceptatie
de drie jaren erna
verhalen van liefde
waanzin
en dood
nu een woestijn
De bundel heeft als ondertitel Verloskunde voor beginners en bestaat uit vier delen. Het eerste deel heet Lijdenstijd. In het tweede deel is de verteller opgenomen in de Delta kliniek te Poortugaal. In deel drie is hij los en reist hij naar het buitenland.
is de bevrijding
een feit
frisse lucht
de ware bevrijding
is kluizenaar worden
als het niet anders kan
onder de mensen
willoos
heilloos
weerloos
Het afsluitende korte deel vier bevat één gedicht: Lust for Life, waarin hij de ware bevrijding verwoordt met als euforisch slot een citaat van Iggy Pop. De bundel vormt een hechte eenheid. Ondanks de zware woorden valt er genoeg te lachen. Het geheel is vooral tragikomisch en door de verhalend opbouw lees je de gedichten achter elkaar door. De cadans waarin je terecht komt zorgde er bij mij voor dat ik vervolgens de krant ook in hetzelfde ritme ging lezen. Ik werd wel nieuwsgierig hoe Johannes van der Sluis zelf deze gedichten voordraagt. Hopelijk kunnen we hem na de lockdown ergens live zien optreden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten