Ilja Leonard Pfeijffer mocht dit jaar het Boekenweekgeschenk schrijven, een logische keuze. Hij heeft inmiddels een aardig oeuvre opgebouwd en is min of meer bekend van de televisie. Hij is een prima ambassadeur voor de promotie van het boek, want dat is het doel van de Boekenweek. Bovendien is hij een auteur waarvan je verwacht dat hij raad weet met het thema ‘Eerste liefde’.
Het formaat van het Boekenweekgeschenk is bijna 90 pagina’s, een flinke novelle of een korte roman. Pfeijffer heeft zijn best gedaan er een korte roman van te maken, waar alle elementen uit zijn andere werk in passen. Het is een echte Pfeijffer geworden. Het thema is prominent aanwezig. Het verhaal draait om de ongeveer zestigjarige Carmen. Zij is kinderloos en de vrouw van een ex-diplomaat. Haar eerste kus kreeg zij van een Italiaanse vakantieliefde. Zij gaat terug naar de kustplaats waar zij haar eerste liefde ontmoette, Monterosso.
Pfeijffer bouwt zijn personage keurig op. Carmen heeft geen slecht huwelijk, maar de liefde spat er ook niet vanaf. Zij is vrijwilligster in de bibliotheek en organiseert literaire avonden met schrijvers. Zo nodigt zij ook Ilja Leonard Pfeijffer uit. Carmen hoopt erop dat hij haar herkent. Zij zaten namelijk als kind op dezelfde school. Carmen is niet erg gedreven. Zij gaat naar Monterosso, maar gaat niet gericht op zoek naar haar Antonio. Haar man vindt het allemaal best. Zij logeert in een bed & breakfast en raakt bevriend met de eigenares die haar helpt zoeken naar haar eerste liefde. Zij moet vanwege een epidemie, waarvan de berichten eerder langs haar heen gingen, langer blijven. Ze zit er niet mee. Carmen ondergaat het allemaal wat vlakjes.
De gesprekken die Carmen heeft met haar verhuurder gaan over literatuur en de kracht van verhalen, maar echt verrassend wordt het niet. Het verhaal gaat over nostalgie, liefde, waarheid en verdichting: “beter een fictief verhaal dan geen verhaal”. Kortom, alles zit erin, maar toch kwam ik niet in het verhaal. Sommige toevalligheden, waar ik niet over zal uitweiden omdat ik de ontknoping niet wil verklappen, zijn wel erg toevallig. Desondanks zag ik de ontknoping al van verre aankomen. En haar ‘Dood in Venetië’ als leesvoer laten meenemen is gewoon afgezaagd.
Wat ik wel leuk vond aan Monterosso mon amour is dat Pfeijffer zichzelf als personage opvoert, iets wat hij vaker heeft gedaan. Zijn typering van de beroemde schrijver als “de directeur van de botsautootjes” geeft aan dat hij zijn zelfspot nog niet is kwijtgeraakt. Al met al is dit Boekenweekgeschenk een aardige inleiding op het werk van Pfeijffer, maar of de argeloze lezer vervolgens Grand Hotel Europa zal gaan lezen valt te betwijfelen. Beter kan hij meteen aan deze dikke roman beginnen en het Boekenweekgeschenk overslaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten