Daniël Dee schrijft al minstens twintig jaar. Rond het jaar 2000 publiceerde hij zijn eerste gedichten en zijn poëziedebuut 3D verscheen in 2002. In 2013-2014 was hij stadsdichter. Dat dichters ook proza kunnen schrijven bewees hij al eerder met de verhalenbundel Vrouwen en ik eerst uit 2012. De echo van mijn voetstappen is zijn meest recente werk en zijn eerste roman.
Goed is dat de roman begint vanuit een eenvoudig gegeven en je daarna ieder hoofdstuk in spanning blijft waar het verhaal heengaat. Het valt niet te voorspellen. De hoofdpersoon Nico ter Waarbeek wordt op een ochtend wakker en ontdekt dat hij het enige levende wezen in zijn omgeving is. Eerst is er natuurlijk verbazing. Hij probeert de afwezigheid van zijn vrouw en kinderen rationeel te verklaren. Daarna volgt er iets van berusting, maar de drang om in deze nieuwe werkelijkheid te overleven is sterk. Hij moet natuurlijk eten, drinken en roken. Hij breekt in bij buurtgenoten. Na een storm lijken de dijken doorgebroken en is zijn buurt veranderd in een eiland. De roman speelt in Rotterdam West en Dee gebruikt echte namen van straten en wijken. Ik denk dat het verhaal ook speelt op zijn eigen adres.
Als hoofdpersoon heeft Daniël Dee een slapjanus gekozen. Een sympathieke, onhandige man van in de veertig. Hij is drankzuchtige en weet niet helemaal wat hij nog met zijn leven aan moet. Hierin lijkt hij sterk op de karakters uit zijn eerdere verhalenbundel. Nico staat op het punt een ouwe zak te worden. Hij heeft twee jonge kinderen maar zijn huwelijk is niet best. En zijn seksleven is tot stilstand gekomen. In deze nieuwe realiteit voelt hij af en toe schuldgevoel omdat hij de avond voor de verdwijning ruzie had en zijn vrouw weg wenste.
Nico voelt soms de leegte in deze van god en mensen verlaten wereld en waant zich Sisyphus. “En maar duwen tegen dat rotsblok van de leegte. Ik kan wel stellen dat leegte het zwaarste element is in dit universum. Het gemis van mijn persoonlijke geschiedenis, van mijn eigen leven drukt me terneer.” Maar meestal is het niet zo hopeloos met hem. Hij weet zijn situatie te relativeren. Dee laat hem in zichzelf mijmeren en legt hem dooddoeners in de mond. Zijn humor is vooral droog en zijn stijl is sowieso heel prettig niet-pretentieus.
Ter afwisseling van het lopende verhaal waarin Nico probeert te overleven zijn er korte verhalen opgenomen, door de hoofdpersoon geschreven. Deze verhalen blijken steeds meer autobiografisch te worden. Zij vormen een substantieel onderdeel van het boek. Dat had voor mij wat minder gemogen, hoewel de verhalen op zichzelf uitstekend zijn. Maar ik was gewoon benieuwd hoe Nico zich verder ging redden en welke draai Dee aan het verhaal zou geven. Dat is eigenlijk mijn enige bezwaar tegen deze prachtige roman. Hij is te kort. Van mij had het boek tweemaal zo dik mogen zijn, maar ik begrijp dat er een tweede deel komt. Dat is mooi.
Natuurlijk ben je tijdens het lezen benieuwd naar wat er aan de hand is met Nico en waar de mensheid is gebleven. Ik zeg hier natuurlijk niets over. Het moet wel spannend blijven om te lezen. Grappig is dat Dee Nico zelf naar verklaringen laat zoeken en hem laat opmerken dat hij wellicht in een parallel universum terecht is gekomen, getikt is geworden of in coma ligt. Of: “Straks zegt er zeker nog iemand tegen me dat ik slechts een personage ben in een roman.”
De echo van mijn voetstappen – overigens bijzonder mooi vormgegeven – is een zeer geslaagd romandebuut van Daniel Dee. Ik kijk uit naar deel twee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten