Marc van
der Holst is striptekenaar en muzikant. Iedere week schrijft hij voor de
Volkskrant een tekst: een kort verhaal, een absurde beschouwing of iets wat in
geen categorie te plaatsen is. Deze stukjes heeft hij gebundeld in Dembrandt.
Een serie
stukjes gaat over Drenthe, zoals de ‘Kleine toeristengids voor Assen-Oost’, die
de volgende informatie geeft: “Praat niet met vreemden. Maak geen oogcontact.
Vermijd Kooigevechten. Wed niet op de verkeerde haan.” Dat zijn mededelingen waar je iets aan hebt.
In dezelfde
afdeling geeft hij een songtekst over Drenthe weg en lezen we dat Elvis nog
nooit in Drenthe is gesignaleerd. En in de Japanse kopie van Drenthe is nog
nooit een Elvis-imitator gesignaleerd.
Het is dus
vooral lachen met dit boekje. Maar het best zijn de stukjes met een serieus
absurde ondertoon, bijvoorbeeld een verhaal dat eindigt met: “Toen ik even niet
keek, heb ik iets in mijn eigen drankje gedaan.”
In
hetzelfde genre is het verhaal “verdriet’, waarbij de schrijver aanraadt een
vrolijk gezicht op je gezicht te tekenen als je naar een feestje gaat. Anderen
doen dat ook. Niemand wil met je verdriet praten. “Je verdriet gaat alvast naar
huis. Het ziet je daar wel weer.”
Een paar
maal kon een enkele zin van Van der Holst mij al aan het lachen krijgen, uit
Nachtmerrie II: “Maniakaal grijnzend laat ik een skippybal tegen de muren van
de hotellobby stuiteren.” Of: “Automatonofobie is de angst voor buiksprekers en
wassen beelden”. Een zoekactie op Internet leert dat dit klopt.
Na het
achter elkaar uitlezen van ‘Dembrandt’ werd ik nogal slap. Ik moest even gaan
liggen. De stukjes werken misschien beter wanneer je ze gedoseerd tot je neemt,
bijvoorbeeld iedere week in de krant. Dat neemt niet weg dat ‘Dembrandt’ een
uitstekend cadeauboek is. Ik heb er erg van genoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten