Ik las voor het eerst over Erik Nieuwenhuis via A.L. Snijders. Hij was bij de presentatie van Niemand vertelt je hier ooit wat aanwezig in het mooiste theatertje van Nederland, het Torpedotheater. Hij prees het boek. Nieuwenhuis is een oud-leerling van hem.
Later zag ik dat het boek in de boekwinkel stond opgesteld in de thrillerkast. Niemand vertelt je hier ooit wat heeft beslist een spannend element, maar een thriller zou ik het niet noemen. Het verhaal speelt in de nabije toekomst en is ook een parodie op ons doorgeslagen liberale zorgsysteem. Michiel Gregorius, gepensioneerd schrijver, is opgenomen in een zorginstelling. Hij is deels verlamd en heeft geen idee hoe hij hier terecht is gekomen.
Er zit een gat in het geheugen van Gregorius. Hij weet niet waarvoor hij is opgenomen maar beseft wel dat hij binnenkort een operatie moet ondergaan. Waarom hij geen contact mag hebben met mensen van buiten de instelling begrijpt hij niet. Wanneer hij mevrouw van Diepen, die de dagelijkse leiding heeft over de patiëntenzorg, vraagt naar het waarom van zijn opname en waaraan hij geopereerd moet worden, krijgt hij louter holle antwoorden. Zij gebruikt een vreselijke soort managementtaal en praat graag over de geweldige kwaliteit van zorg die de instelling 4MeCare biedt. Zij bieden topzorg tegen concurrerende prijzen, maar antwoorden krijgt Gregorius niet.
Wanneer hij uren in de tuin vastzit met zijn rolstoel en wordt vergeten, krijgt hij uiteraard uitgebreide excuses. Het zal nooit meer voorkomen, de kwaliteit van de zorg wordt opnieuw geëvalueerd, de klanttevredenheid hebben wij hoog in het vaandel, enzovoorts. Toch ziet Gregorius dat er opzet in het spel is. Vooral het robotachtige personage zorgverlener Tibo, altijd stipt op tijd met alles, laat soms plotseling een steekje vallen en lijkt hem dan bijvoorbeeld te bedreigen met een mes.
Nieuwenhuis weet heel goed spanning in combinatie met ergernis teweeg te brengen. Het taalgebruik van mevrouw van Diepen is verschrikkelijk. Soms toont ze even een menselijke kant, maar ze geeft nooit prijs wat er eigenlijk aan de hand is en waarom de patiënt is opgenomen. In het begin is dit mooi gedaan, maar Nieuwenhuis herhaalt zich iets te vaak met dit personage.
De locatie is een vrij kleine locatie en ligt in een bosachtige omgeving. Meer en meer blijken de paar andere bewoners op bijzondere wijze verbonden te zijn met de instelling. Goed is dat een heleboel dingen zijdelings aan het licht komen. Ik zal geen voorbeelden geven om niets te verraden, mocht je dit boek gaan lezen. Diverse keren was ik verrast door de ontwikkeling van het verhaal. Ik merkte te hunkeren naar het hoe en waarom. Zou het boek een ontknoping hebben? Lukt het Gregorius te ontsnappen of is in deze omgeving (deze wereld) geen ontsnapping meer mogelijk?
1 opmerking:
Ik heb het boek zojuist uitgelezen. Door het hele boek heb ik een idee gehad over wat voor soort organisatie dit zou kunnen gaan maar het laatste hoofdstuk bracht verwarring. Ik heb geen antwoorden gekregen, alleen maar meer vragen. Zonder te veel weg te geven van het boek voor degene die het nog niet gelezen hebben kan ik er niet veel over zeggen, behalve, “wat?”
Een reactie posten