Vorig jaar verscheen van Brusselmans het vuistdikke werk Geschiedenis van de moderne literatuur en maart dit jaar kwam hij met deze verhalenbundel, Problemen die er geen zijn. Op internet las ik ergens dat zijn werk eentonig zou zijn, maar deze twee boeken verschillen totaal van elkaar. Hij kreeg veel reacties op zijn Geschiedenis van de moderne literatuur. Hij schijnt nogal wat collega-schrijvers op grove wijze te beledigen. Ik heb het boek niet gelezen, maar begreep dat het ook een dagboek is en er een intens liefdesverhaal speelt. Dit in de stijl van, en met eenzelfde omvang als, Hij schreef te weinig boeken uit 2017, een van mijn favoriete boeken van Brusselmans.
Problemen die er geen zijn bevat zestien korte verhalen die soms tamelijk absurd zijn en waarin de mannelijke hoofdpersoon veelal een verschoppeling is, of in ieder geval iemand met een probleem. Anders dan in andere boeken stapelt hij niet de ene absurditeit op de volgende meligheid. Hij doseert heel mooi, waardoor je zelfs enige compassie voelt met zijn personages. Het eerste verhaal heet De laatste ondergang. Irma is haar sleutels kwijt en kan haar huis niet. Ze loopt tegen een paal aan en een voorbijganger vraagt wat er aan de hand is. Irma vertelt dat haar dochter Cindy gisteren gestorven is. Ongevoelig voor die mededeling klets de voorbijganger door. Een dikke vrouw zegt dat haar dochter ook Cindy heet. Er volgen snelle, grappige dialogen met een paar andere personen. Na behandeling in het ziekenhuis vertelt Irma dat haar zoon gisteren gestorven is en haar dochter Irma in het buitenland is. Ze valt weer in slaap. De verpleegster zoekt in Irma’s tas en belt iemand met een C. Het is Cindy, die zegt dat haar moeder verward is. Ze komt naar het ziekenhuis en zegt tegen haar moeder dat ze gek is. Ondertussen strooit Brusselmans met korte anekdotes van bijfiguren, scherp en absurd. Hij eindigt het verhaal op een andere toon.
“Irma huilde. Cindy dacht: ik wil weg van Derek, ik wil weg van alles, ik wil weg van iedereen. Ze keek naar haar moeder. Ik wilde dat ik haar was, dacht ze, en zoals zij aardappelen verwarren met keien. ‘Moeder’, zei ze, ‘straks krijg je hier eten. Keien met vol-au-vent. Dat vind je toch lekker?’ ‘Ik wil je vader terug,’ zei Irma, ‘ik wil Sören terug, ik wil jou terug.’ ‘En wij willen jou terug,’ zei Cindy. Net als haar moeder huilde ze.”
Zoals in dit verhaal combineert Brusselmans in de andere verhalen scherpe grappen en absurdisme met mooie schetsen van karakters die zich niet op hun plaats voelen in deze wereld. Hij schrijft heel strak met veel dialoog en hij weet een personage in een paar zinnen te laten leven, om vervolgens zo nu en dan iemand net zo snel weer te laten doodgaan. Deze onverwachte wendingen maken de verhalen extra sterk. Problemen die er geen zijn is een zeer geslaagde Brusselmans. Het boek zal waarschijnlijk minder aandacht krijgen dan zijn kloeke, vorige werk. Mensen beledigen levert nu eenmaal meer publiciteit op dan een mooie verhalenbundel schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten