Het eerste dat opvalt aan deze nieuwe roman van Eva Meijer is de bijzonder fraaie vormgeving. De uitgaven van Das Mag zijn vaker opvallend, maar De nieuwe rivier heeft wel een heel geslaagd omslag en is sowieso een fijn boek om vast te pakken. Op de achterflap wordt het boek een hallucinerende eco-detective genoemd. Een mooie omschrijving die niet helemaal de lading dekt.
Het verhaal speelt in een niet nader genoemd land met de sfeer van Latijns Amerika. Het is een corrupt land, waar het oude regime achter de schermen nog aan de touwtjes trekt. Een Engelse journaliste Janet Stone is in het plaatsje Sint-Frank om een reportage te maken over de rivier die in op drift is geraakt. De rivier verlegt haar oevers en stroomt over landbouwgrond. Het water stijgt en dit bedreigt de bevolking, met name in het gehucht Koraalbloem, waar het verhaal zich grotendeels afspeelt.
De burgemeester van Koraalbloem is Beatriz Diaz. Zij was vroeger een activiste maar lijkt zich nu te hebben neergelegd bij de boskap en de grootscheepse soja-teelt. Jones is op weg naar haar wanneer zij aangehouden wordt door een paniekerige vrouw. Haar baas, meneer Frys trof zij die ochtend dood aan in huis. Hij is ondersteboven opgehangen in zijn huis, naakt. Dit is het begin van een reeks moorden, waar de journaliste en een lokale politieagent onderzoek naar doen. Anderen lijken weinig interesse te hebben in wie of wat er achter de moorden zit.
Wat er precies met de rivier aan de hand is blijft vooralsnog eveneens duister. Er moet een verband zijn met de milieuschade die er is aangericht. Wetenschappers doen al langer onderzoek hiernaar in dit gebied. Naast de verhaallijn van de Jones is de puber Maia een belangrijk personage. Zij is de dochter van de agent en heeft bijzondere gaven. Bij de dode Frys is een bundeling gedichten gevonden. Hij heeft ooit eerder poëzie gepubliceerd en zijn talent werd erkend. Maia wil deze gedichten uitgegeven krijgen. Het thema van de gedichten is kleur.
Mooi is de mysterieuze sfeer die er overal rondhangt. De bibliotheek waar Jones op zoek gaat naar informatie is een vreemde plek. Er duiken medewerkers op die even later niet meer te traceren zijn en kasten lijken steeds op andere plekken te staan. Er is iets niet pluis, dat is wel duidelijk. Je vraagt je bij veel gebeurtenissen af of het hier gaat om boze natuurkrachten of om corrupte manipulaties. Meijer weet deze twee elementen, vooral in de eerste helft van het verhaal, goed in evenwicht te houden. Halverwege het verhaal gebeurt er iets onverwachts, iets wat niet past in het stramien van een detective. Ook dit element is sterk.
In de loop van het boek ging ik mij wel storen aan een aantal dingen. Ten eerste treden er veel personen op in het verhaal, te veel. Meijer springt vrij snel van het ene personage in het andere personage. Het ontbreekt soms aan rust om een karakter uit te diepen. Opmerkelijk is dat zij de nasleep van een moord vrij vlak omschrijft. Er wordt door een aantal mensen zeker emotioneel gereageerd, maar zij beschrijft een autoritje op een hobbelige weg met eenzelfde bescheiden spanning als een groep mensen die in doodsnood verkeert.
De mysterieuze sfeer - David Lynch wordt genoemd op de achterflap – botst tegen het einde van het boek met een logische opbouw van het verhaal. Er komt geen einde aan de onopgeloste of onoplosbare zaken. Ik denk dat dit de bedoeling van Meijer is geweest. Niet voor niets wordt Lynch genoemd. Maar als je zo hoog inzet moet het wel verduiveld goed geschreven zijn wil dit werken. Dat is het helaas niet het geval. Al met al heb ik De nieuwe rivier met plezier in twee dagen uitgelezen: mooi, maar niet helemaal bevredigend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten